دهه کرامت بر همگان مبارک باد
طاووس فقیه نقل کرده است: امام سجاد علیه السلام از سر شب تا سحرگاه به عبادت می پرداخت، آن گاه رو به آسمان می کرد و با صدای بلند گریه و مناجات می کرد. گاهی به خود می گفت: وای بر من! هر چه از عمرم می گذرد، گناهانم زیاد می شود و توبه نمی کنم. آیا وقت آن نرسیده است که از پروردگارم حیا کنم؟ و گاهی نیز به خدا عرض می کرد: «خدایا! آیا واقعا مرا به خاطر گناهانم می سوزانی؟ پس امید و محبتم به تو چه می شود؟ خدایا! چنان
وقتی انسان احساس نزدیکی به خدا میکند و تحت حمایت و سرپرستی او قرار دارد، همین امر موجب برانگیخته شدن حس اعتماد به نفس، امنیت، آرامش و خوشبختی در او میشود.
قرآن مجید میفرماید:
سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفاقِ وَفِی أَنفُسِهِمْ حَتَّی یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلی کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ أَلَا إِنَّهُمْ فِی مِرْیَةٍ مِن لِقَاءِ رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ مُحِیطٌ
نشانههای خود را به آنان در موجودات و در خود ایشان ارائه میدهیم، تا اینکه برای آنان واضح گردد که او (خدا) حق است. آیا برای پروردگار تو کافی نیست که خود بر هر چیزی شاهد است؟ آگاه باشید که ایشان در ملاقات با پروردگار خود در شک هستند؛ آگاه باشید به درستی که او بر هر چیزی احاطه دارد.
سوره فصّلت، آیات 53 و 54
جهت دریافت تصویر در ابعاد اصلی اینجا کلیک کنید
رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ
« پروردگارا مرا برپادارنده نماز قرار ده و از فرزندان من نیز و دعاى مرا بپذیر »
سوره ابراهیم آیه 40
دعا و مناجات، نوعی توسل عاشقانه به معشوق و پیوستن موجودی کوچک و ناتوان به وجودی بی نهایت بزرگ و تواناست.
آدمی به هنگام دعا ـ که همچون گدایی بینوا، دست نیاز به درگاه کریم بی نیاز دراز می کند ـ به حقیقت وجودی خویش نزدیک می شود. انسان وقتی خود را تهی دست و بینوا، رانده و از همه جا مانده، حقیر و فقیر، خوار و زبون و بیچاره و بی پناه دید، حقیقت هستی او ـ که پرتوی از هستی مطلق خداوند است ـ برایش هویدا می گردد و با احساس بستگی و پیوند با حق و نیازمندی به او، حال و شوری وصف ناشدنی پیدا می کند.
بنده در حال دعا و مناجات، چنان غرق لذت می شود که پستی و زبونی خویش را فراموش می کند و
