ادعیه قرآنی (قسمت دوم)

دعا و نیایش در قرآن و سنت اسلامی نقش اساسی و بنیادین دارد. پیامبر اسلام دعا را مغز و گوهر عبادت برشمرده است. در قرآنخداوند خطاب به انسانها می گوید: 

«وَ قَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ»؛

 مرا بخوانید تا اجابت کنم شما را و کسانی که از پرستش و عبادت من کبر می ورزند بزودی خوار در دوزخ درمی آیند. (سوره غافر، 60)
در جهان نگری قرآن، همه موجودات بنده و فرمانبردار خدا هستند و او را تسبیح و ستایش می کنند. (سوره مریم، 39 و سوره انبیاء، 91)

بدین ترتیب دعا و نیایش، عبادت و پرستش و تسبیح و ستایش پروردگار از ارکان عالم هستی اند. در این میان، انسان رابطه ویژه و منحصر به فردی با خدا دارد. 
آیه ای در قرآن هست که این ارتباط ویژه را به روشنی نشان می دهد:

با چه رویی به درگاهت بیاییم؟

حالا فرض کنیم و هیچ اشکالی هم ندارد اگر خدا به من امشب خطاب کرد که: ای بندة من! به تو امر کردم فلان کار را بکن، امّا نکردی و گفتم آن کار را نکن، ولی انجام دادی؛ به تو نعمت دادم امّا سپاسگزاری نکردی و در راه من استفاده نکردی؛ من از شما سؤال می‌کنم: چه جوابی داریم بدهیم؟ امشب درها باز است و هر چه می‌خواهی بگویی می‏توانی، امّا سه سؤال از تو دارم. گفتم بکن، نکردی؛ گفتم نکن، کردی؛ به تو نعمت دادم، امّا سپاسگزاری نکردی. در اینجا من چه جوابی بدهم؟

:. بخشی از سخنرانی آیت الله مجتبی تهرانی

در شب های قدر این بنده ی حقیر را از دعای خیر خود محروم نفرمایید.

جهت دریافت تصویر در ابعاد اصلی اینجا کلیک کنید.

راز و نیازهای عاشقانه مولا علی علیه السلام

ای بار خدایا! صلوات ده بر محمد و آل محمد، و رحمت کن بر من چون منقطع گردد از این جهان نشان من، و محو شود از مخلوقات یاد من، و گردم من از جمله فراموشان.

خداوندا! درمانده ساخت مرا گناهان من، و بریده ساخت گفتار مرا که هیچ حجّتی نماند مرا و هیچ عذری. پس منم اقرار کننده بر گناه خود؛ اعتراف کننده به بدی کردن خود؛ اسیر کرده به جُرم خود؛ گرو کرده به کردار خود؛ واقع شده در دریاهای خطای خود؛ حیران و سرگشته از راه راست خود؛ بریده شده به خود و رحمت کن بر من به رحمت خود، و درگذر از من به آمرزش خود.

در شب های قدر این بنده ی حقیر را از دعای خیر خود محروم نفرمایید.

جهت دریافت عکس در ابعاد اصلی اینجا کلیک کنید.