دعای مادر در حق فرزند

با سلام خدمت شما همراهان عزیز و ارجمند

فعالیت های ما ، پس از مدتی تقریبا طولانی ، از امروز دوباره آغاز شده است.

در این آغاز دوباره ، تلاش می کنیم تا بتوانیم اطلاعاتی را  در اختیار شما قرار دهیم تا برای شما مثمر ثمر واقع شود .

حبیبه یا فاطمه یکی از جدّه های سید بن طاووس و مادر رضاعی امام صادق(ع) بود. وقتی منصور دوانیقی به مدینه لشکرکشی، عده ای را کشته و عده ای را به اسارت برد و آنان را با غل و زنجیر در زندانی تاریک حبس کرد.داوود نیز در میان این اسیران بود.فاطمه،خبری از فرزندش نداشت و پیوسته مشغول دعا و تضرع بود.از صلحا و نیکان طلب دعا می کرد؛ ولی اجابت نمی شد.هر روز خبری از فرزندش می آوردند بر مصیبت و غم او تازه و بیشتر افزوده می شد.

روزی امام صادق(ع) بیمار شد، ام داوود به عیادت ایشان رفت و از ایشان طلب دعا کرد.حضرت دعایی را به ایشان تعلیم داد و فرمود: 

نیایش و آرامش روان

آثار روان شناختی نیایش

نیایش از نظر روان شناختی آثار متعددی در روح و روان آدمی دارد که در ادامه این نوشتار به بیان برخی از شاخصه های آن خواهیم پرداخت.

1ـ رهایی از تنهایی و بیگانگی:

نیایش انسان را از انزوای درونی بیرون می آورد و به جمع پیوند می دهد. در حقیقت هم نشین شایسته ای است که تنهایی و غربت را به انس و الفت تبدیل می کند. شخصی که در حال دعا و نیایش است، نه تنها خود را بیگانه نمی بیند، بلکه با چشم دل می فهمد که در آن حالات عرفانی، مجموعه جهان هستی با او همنوا هستند، زیرا قرآن کریم می فرماید: «...و ان من شی ءٍ الّا یسبّح بحمده ولکن لاتفقهون تسبیحهم...(1)؛ هر موجودی تسبیح و حمد خدا را می گوید ولی شما تسبیح آن ها را نمی فهمید.»

2ـ 

حقیقت دعا و جایگاه آن در اسلام

رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ 

« پروردگارا مرا برپادارنده نماز قرار ده و از فرزندان من نیز  و دعاى مرا بپذیر »

سوره ابراهیم آیه 40

دعا و مناجات، نوعی توسل عاشقانه به معشوق و پیوستن موجودی کوچک و ناتوان به وجودی بی نهایت بزرگ و تواناست.

آدمی به هنگام دعا ـ که همچون گدایی بینوا، دست نیاز به درگاه کریم بی نیاز دراز می کند ـ به حقیقت وجودی خویش نزدیک می شود. انسان وقتی خود را تهی دست و بینوا، رانده و از همه جا مانده، حقیر و فقیر، خوار و زبون و بیچاره و بی پناه دید، حقیقت هستی او ـ که پرتوی از هستی مطلق خداوند است ـ برایش هویدا می گردد و با احساس بستگی و پیوند با حق و نیازمندی به او، حال و شوری وصف ناشدنی پیدا می کند.

بنده در حال دعا و مناجات، چنان غرق لذت می شود که پستی و زبونی خویش را فراموش می کند و